Orzeł Haasta był drapieżnikiem
Katalog znalezionych hasełArchiwum
- Moje najwiÄksze skarby i opowieĹci prosto z mojego
- Doskonały wzrok małego drapieżnika
- Archiwum ogĹoszeĹ o naborze na stanowiska
- BIBLIOTEKA W CHOTOMOWIE
- Antena CB Sirio Titanium 1200 Chrome
- e30 cabrio czarna 1.8 z SZAMOTUĹ
- ProĹba!!!
- MĹodzi za kĂłĹkiem sÄ niebezpieczni
- Ha i Ha O pe
- TrwajÄ poszukiwania grobowca Kleopatry
- [Forum] csboardek.cba.pl
- zanotowane.pl
- doc.pisz.pl
- pdf.pisz.pl
- 18plusnowosci.xlx.pl
Moje najwiÄksze skarby i opowieĹci prosto z mojego

Najcięższy orzeł, jaki żył na świecie, był z pewnością drapieżnikiem – uważają naukowcy, którzy za pomocą tomografu komputerowego dokładnie przeanalizowali szczątki tego wymarłego około 500 lat temu ptaka.
Orzeł Haasta żył na Wyspie Południowej w Nowej Zelandii. Ważył do 18 kilogramów a jego skrzydła mogły mieć do trzech metrów rozpiętości. Naukowcy byli jednak dość sceptyczni, co do myśliwskich aspiracji wielkiego ptaka. Wielu uważało, że był jedynie padlinożercą.
Ken Ashwell z Uniwersytetu Nowej Południowej Walii (Australia) i Paul Scofield z Muzeum Canterbury (Nowa Zelandia) zrobili tomografem komputerowym skany kilku czaszek, miednicy i dzioba, by dokładnie oszacować wielkość mózgu, oczu, uszu i rdzenia kręgowego tego orła.
Uzyskane informacje porównali z budową współczesnych latających drapieżników i padlinożerców. Zdaniem uczonych porównania wykazały, że orzeł Haasta był sprawnym drapieżnikiem.

Orzeł Haasta atakuje nieloty moa, które uznaje się za główny składnik jego diety
Naukowcy ustalili też, że orzeł w dość krótkim czasie wyewoluował z dużo mniejszego ptaka, a jego ciało rosło dużo szybciej niż mózg. Szacują, że masa ptaka wzrosła 10-krotnie od wczesnego do środkowego plejstocenu, czyli w okresie od około 1,8 mln lat do około 700 tys. lat.
W wielu serwisach informację o badaniach zredagowano tak, że wynika z niej, iż naukowcy potwierdzili maoryskie mity o wielkich orłach polujących na ludzi. W rzeczywistości uczeni potwierdzili jedynie, że ptak był myśliwym. Twierdzenie, że wśród jego ofiar byli ludzie jest wciąż oparte jedynie na miejscowych mitach.
Wyniki badań naukowcy opublikowali w “Journal of Vertebrate Paleontology”.