Jak kupować telewizor HD?

Archiwum

Moje najwiÄksze skarby i opowieĹci prosto z mojego

Chcesz kupić telewizor HD? Jeżeli tak, przeczytaj nasz artykuł, w którym znajdziesz wszystko co powinieneś wiedzieć udając się do sklepu RTV. Dzięki niemu nie będziesz bezbronny w konfrontacji z często niezbyt kompetentnym sprzedawcą i być może zaoszczędzisz część pieniędzy, które możesz przeznaczyć na inny cel - np. świąteczne prezenty.

Telewizja HD (wysokiej rozdzielczości) znacznie różni się od telewizji SD (standardowej rozdzielczości). Ekran jest szerszy, a większa liczba pikseli sprawia, że obraz cechuje się większą szczegółowością. Dzięki temu na oglądanych materiałach możemy dostrzec więcej detali.

Kupując nowy telewizor HD masz tyle opcji do wyboru, że możesz czuć się zagubiony. W tym tekście postaramy Ci się pomóc w wyborze najlepszego modelu, z którego z powodzeniem będziesz mógł korzystać przez następne kilka lat.

Krok I

W pierwszej kolejności musisz zdecydować, która technologia jest lepsza (my za Ciebie tego nie zrobimy, wyjaśnimy tylko jak one działają oraz przedstawimy ich wady i zalety). Do wyboru w zasadzie masz dwie - plazmową i LCD. Przy tej drugiej trzeba zaznaczyć, że tak ostatnio reklamowane telewizory podświetlane LED-ami to jedynie unowocześnione konstrukcyjnie "zwykłe" LCD TV. Producenci promują jednak nazwę LED TV, co miałoby sugerować, iż mamy do czynienia z zupełnie nową technologią.

Oba rozwiązania cechują się różnym podejściem do wyświetlania obrazu. W LCD wykorzystywane jest podświetlenie oświetlające warstwę ciekłych kryształów, które w zależności od potrzeby przepuszczają lub blokują światło. W plazmach natomiast za pomocą impulsu elektrycznego mieszanina gazów szlachetnych (głównie ksenon i neon) zamkniętych w małych komorach doprowadzana jest w stanu plazmy czego efektem jest emisja światła ultrafioletowego (luminofor zamienia go na światło widzialne).

Plazma kontra LCD

Telewizory LCD pozwalają na wyświetlenia jaśniejszego od plazm obrazu, w związku z czym lepiej spisują przy bardzo jasnym oświetleniu (np. na wystawach sklepowych). Z kolei plazmy są zdolne do reprodukcji głębokiej czerni (LCD zawsze były pod tym względem gorsze), co pozwala im na wyświetlanie dużo lepszej jakości obrazu, szczególnie w ciemniejszych pomieszczeniach.

Wcześniejsze plazmy miały problem z nieruchomymi obrazami, które gdy były bardzo długo wyświetlane (mowa tu np. o logo programu) mogły się na stałe wypalić na ich ekranie. W obecnych modelach co prawda nie doświadczymy aż tak drastycznego zdarzenia (między innymi dzięki udoskonaleniom luminoforu), jednak echo takiego obrazu może się utrzymywać nawet jeszcze przez kilka godzin po zmianie kanału. Jeżeli uważasz, że może Ci to bardzo przeszkadzać, być może powinieneś wybrać telewizor LCD.

Jedna z wad wyświetlaczy LCD to tzw. efekt smużenia. W momencie, gdy wybrany piksel jest "wygaszony" i nagle ma zaświecić, musi zajść zmiana struktury fizycznej ciekłych kryształów. Proces ten nie przebiega natychmiastowo, lecz zajmuje od kilku do kilkunastu milisekund, czego efektem jest wspomniane rozmycie obrazu. Ten efekt może być szczególnie widoczny podczas prezentowania dynamicznych scen, w których bardzo szybko poruszają się małe obiekty (np. mecz hokeja). Podczas oglądania mniej dynamicznych obrazów problem ten nie występuje. Warto też dodać, że aby go zminimalizować producenci telewizorów stosują wyższe niż standardowe odświeżanie sięgające 120 Hz lub ostatnio nawet 240 Hz.

Telewizory plazmowe pozbawione są takiego problemu. Dzieje się tak dlatego, że wyświetlające obraz piksele (rurki wypełnione gazem szlachetnym i pokryte luminoforem) mogą, w porównaniu do wyświetlaczy LCD, nieporównywalnie szybciej przejść ze stanu wygaszenia do świecenia.

Telewizory LCD są zazwyczaj w porównaniu do plazm o tej samej przekątnej lżejsze i cieńsze. Dodatkowo zużywają mniej energii, co jednak nie jest już tak widoczne gdy weźmiemy pod uwagę plazmy najnowszej generacji (różnica ta jednak znowu się zwiększa w przypadku urządzeń korzystających z energooszczędnego podświetlenia zbudowanego w oparciu o diody LED). O ile plazmy prawie nie pobierają prądu podczas wyświetlania czarnego obrazu, o tyle w przypadku ich konkurentów podczas jego prezentacji pobierana jest w zasadzie taka sama ilość energii jak podczas wyświetlania obrazu białego. Wynika więc z tego, że w przypadku plazm rachunki za prąd zależą od tego, co oglądamy.

Wielkość ekranu

W telewizorach HD montowane są panoramiczne ekrany, których proporcje boków wynoszą 16:9 (ich "standardowe" odpowiedniki przystosowane są do wyświetlania obrazu w proporcjach 4:3). Decydując się na zakup modelu z mniejszym niż 40-calowym panelem praktycznie zamykasz sobie drogę wyboru - jesteś skazany na technologię LCD. Z kolei jeżeli Twój budżet jest ograniczony i szukasz urządzenie z większym od wspomnianego ekranem, najlepszym dla Ciebie rozwiązaniem prawdopodobnie będzie plazma, ponieważ w porównaniu do odpowiednika ciekłokrystalicznego będzie tańsza.

Krok II

Wybór odpowiedniej technologii, z której będzie korzystał Twój nowy telewizor to pierwszy krok prowadzący do jego zakupu. Teraz powinieneś zastanowić się nad jego parametrami.

Rozdzielczość

Obecnie wśród "płaskich" telewizorów wyposażonych w ekran o przekątnej przekraczającej 40 cali dominują modele cechujące się rozdzielczością Full HD (czyli 1920 x 1080 pikseli) pozwalającą na oglądanie maksymalnej ilości detali, które oferują treści HD. Wśród mniejszych odbiorników wciąż jeszcze można bez problemu znaleźć takie, których wyświetlacze oferują niższą rozdzielczość, np. 1366 x 768 pikseli. W ich przypadku jednak materiały w jakości 1080p muszą być skalowane w dół co może przełożyć się na pogorszenie ich jakości.

Za model 1080p, w porównaniu do jego mniej wydajnego odpowiednika, będziesz musiał zapłacić około 20% więcej. Wydaje nam się jednak, że warto wybrać urządzenie, które z pewnością lepiej będzie potrafiło wykorzystać to co oferują materiały HD przesyłane mu np. przez odtwarzacz Blu-ray.

Kontrast

Jest to współczynnik, który określa różnicę pomiędzy jasnością najciemniejszego i najjaśniejszego punktu na wyświetlaczu. To właśnie on decyduje o tym jak wyświetlana jest czerń. Kontrast to po rozdzielczości prawdopodobnie najistotniejszy parametr mający wpływ na jakość wyświetlanego obrazu.

Jeżeli jest on niski, czarny kolor niestety nie jest czarny lecz bardziej zbliżony do szarego. Jeżeli jest na wysokim poziomie, prezentowany obraz cechuje głęboka czerń oraz większa ostrość i bogactwo kolorów. Wniosek? Im wyższy kontrast, tym lepszy obraz.

Złącza wideo

Obecnie dostępne telewizory mogą być wyposażone przede wszystkim w następujące złącza pozwalające na odbiór sygnału HD:

HDMI(High-Definition Multimedia Interface): to rozwinięcie cyfrowego przesyłania danych w standardzie DVI. Oferuje kompatybilność wsteczną: przewody HDMI - do - DVI umożliwiają podłączenie wyjścia HDMI odtwarzacza do wyświetlacza/projektora wyposażonego jedynie w terminal wejściowy DVI (z obsługą ochrony zawartości HDCP). W tym wypadku nie jest jednak możliwa jednoczesna transmisja dźwięku. Kabel HDMI może z kolei przesyłać równocześnie dźwięk wielokanałowy (do ośmiu kanałów) i obraz. Dzięki poprawieniu specyfikacji (i lepszemu złączu) HDMI może transmitować dźwięk i obraz na odległość aż 40 m bez strat jakościowych, podczas gdy w DVI maksymalna długość okablowania to około 15 m.

Zalety HDMI widać także w sposobie użytkowania urządzeń z tym interfejsem. Urządzenia komunikujące się złączem HDMI wykrywają się wzajemnie i dostosowują automatycznie do najlepszego możliwego trybu pracy. Użytkownik nie musi się troszczyć o poprawne ustawienie rozdzielczości i innych parametrów wyjściowych (choć zwykle może także dokonać ręcznych korekt). Podobnie jak najnowsze wersje DVI, HDMI obsługuje opracowany przez Intela algorytm ochrony praw autorskich HDCP (high-bandwidth digital content protection).

Trzeba pamiętać, że ceny kabli HDMI znacznie się różnią. Bez problemu znajdziemy taki, za który przyjdzie nam zapłacić 30 zł jak i taki, który kosztuje kilkanaście razy więcej. Decydując się więc na zakup któregoś z nich powinniśmy najpierw wybrać ten z dolnej półki. Jeżeli będzie spisywał się należycie to znaczy, że dokonaliśmy trafnego wyboru (zaoszczędzając w ten sposób sporo pieniędzy), jeżeli natomiast nie, wówczas możemy wypróbować bardziej kosztowny egzemplarz (tańszy oddając z powrotem do sklepu).

Component video: korzysta z trzech osobnych kabli zakończonych wtykami RCA (w kolorach czerwonym, zielonym i niebieskim). Jest to analogowe rozwiązanie umożliwiające przenoszenie obrazu wysokiej rozdzielczości 1080p, lecz pozbawione obsługi wspomnianego wcześniej algorytmu ochrony praw autorskich HDCP.

D-Sub: najprostszy sposób na przesłanie analogowego sygnału z komputera. Interfejs ten radzi sobie z obrazem HD o rozdzielczości sięgającej 1080p.

Oprócz wspomnianych złączy możemy również znaleźć dwa inne - composite video i S-Video. Są one zdolne do odbierania obrazu w standardowej rozdzielczości i stosowane do podłączenia starszych urządzeń takich jak odtwarzacze DVD, kamery czy magnetowidy.

Composite video: pojedynczy port pozwalający na podłączenie kabla zakończonego wtykiem RCA (zazwyczaj w żółtym kolorze). Charakteryzuje się najniższą jakością obrazu i nie przesyła dźwięku. Służą do tego dwa osobne porty w kolorach białym i czarnym.

S-Video: to znacznie lepsza metoda przesyłania analogowego obrazu wideo w porównaniu z wymienioną wcześniej. Do połączeń używa się dwużyłowego przewodu zakończonego wtykiem 4-pin miniDIN.

Podczas wyboru telewizora powinniśmy najwięcej uwagi zwrócić na ilość oferowanych przez niego nowoczesnych złączy HDMI. Ile ich powinno być? Jak najwięcej. Warto zastosować następującą zasadę: lepszy jest taki telewizor, który po podłączeniu wszystkich obecnie posiadanych przez Ciebie urządzeń przesyłających sygnał HD, będzie miał jeszcze w zapasie jedno wolne złącze HDMI.

Oczywiście jeżeli w przyszłości zabraknie Ci wolnych złączy HDMI możesz skorzystać z tzw. przełącznika HDMI, który umożliwia podłączenie wielu różnych urządzeń do jednego złącza w telewizorze. Jest to jednak nieco kłopotliwe rozwiązanie.

Logo Energy Star

Producenci telewizorów umieszczają na nich logo Energy Star 3.0 (obowiązuje od 1 listopada 2008 roku) świadczące o niskim poborze mocy. Aby je otrzymać, urządzenia takie nie mogą przekroczyć pewnego ustalonego przez amerykańską agencję ochrony środowiska EPA (Environmental Protection Agency) poziomu zużycia prądu. Limity te zależą od wielkości wyświetlacza i podzielone są na trzy sekcje - poniżej 40 cali, od 40 do 58 cali i powyżej 58 cali (zobacz listę wszystkich modeli telewizorów, które mogą się pochwalić logo Energy Star).

Nowa wersja dobrowolnego ekologicznego programu Energy Star o numerze 4.0 zacznie obowiązywać od 1 maja przyszłego roku, natomiast wersja 5.0 - dwa lata później. Oczywiście będą one zakładały dalsze obniżenie maksymalnego poziomu zużycia prądu dla telewizorów.

Warto więc, aby nasz telewizor dysponował wspomnianym logo, tym bardziej jeżeli na sercu leży nam ochrona środowiska.

Funkcja automatycznego ustawiania jasności

Dzięki niej telewizor automatycznie ustawia jasność do warunków oświetleniowych panujących w pomieszczeniu. Funkcja ta ma pozytywny wpływ na zużycie prądu.

Automatyczne ustawianie poziomu głośności

Idealne rozwiązanie dla osób, którym szczególnie przeszkadza to, że reklamy są nadawane głośniej od normalnego programu. Funkcja ta redukuje tą różnicę.

Otwory montażowe VESA

VESA to standard rozstawu otworów na tylnej ścianie telewizora. Warto, aby telewizor je posiadał. Dzięki nim bowiem, jeżeli będziesz miał taką potrzebę, bez problemu dokupisz odpowiedni uchwyt, za pomocą którego bezpiecznie zamontujesz odbiornik na ścianie.

Połączenie z Internetem

Kolejnym rozwiązaniem oferowanym przez dzisiejsze telewizory HD jest możliwość podłączenia do Internetu. Dzięki temu za ich pośrednictwem możliwe jest korzystanie z różnych usług online (np. serwisów YouTube, Twitter, Flickr, czy Facebook oraz widgetów). Ponadto producenci stawiają na zgodność swoich produktów ze standardem DLNA (Digital Living Network Alliance), który zapewnia wygodną łączność pomiędzy mającymi certyfikat DLNA domowymi urządzeniami elektronicznymi.

Możliwość podłączenia telewizora do Sieci to bardzo przydatne i perspektywiczne rozwiązanie. Warto więc, aby kupowany odbiornik nim dysponował. Trzeba jednak pamiętać o jednym: dostęp do Internetu z poziomu telewizora nie zapewni nam tego co oferuje komputer. Jeżeli więc np. oczekujemy, że będziemy mogli przeglądać wszystkie nasze ulubione serwisy, możemy się mocno zawieść.

Wyświetlacze 3D

Podczas wyświetlania trójwymiarowego obrazu odpowiednio przystosowany odbiornik (obecne telewizory LCD o odświeżaniu 120 Hz, jak też plazmy, można w stosunkowo prosty sposób zaadaptować do wyświetlania obrazu 3D) komunikuje się z współpracującymi z nim bezprzewodowo (np. za pośrednictwem podczerwieni) aktywnymi okularami polaryzacyjnymi. W tego typu "szkłach" ciekłe kryształy naprzemiennie zasłaniają prawe bądź lewe oko widza w sposób zsynchronizowany z częstotliwością odświeżania ekranu.

Już w przyszłym roku powinniśmy być świadkami prawdziwego wysypu telewizorów 3DTV takich producentów jak Samsung, Panasonic i Sony. Z pewnością jednak musi minąć jeszcze kilka lat, zanim zakup takiego urządzenia będzie opłacalny ze względu na dostęp do trójwymiarowych treści.

Podświetlenie LED

Przy tej okazji warto jeszcze raz zaznaczyć, że tzw. LED TV to nie wykonane w nowej technologii telewizory, lecz jedynie "zwykłe" telewizory LCD korzystające z innego rodzaju podświetlenia. Prawidłowa nazwa takich urządzeń powinna więc brzmieć LED LCD TV.

Obecnie stosowane są dwa typy podświetlenia LED: Full LED (korzysta z podświetlenia w postaci umieszczanej za panelem LCD matrycy złożonej z świecących diod) i edge-lit LED (diody LED umieszczone są nie za panelem LCD lecz na jego krawędziach). Drugie jest tańsze w produkcji i pozwala na konstruowanie modeli cechujących się mniejszą grubością. Wpływa niestety na pogorszenie obrazu w stosunku do pełnego podświetlenia LED.

Zalety zastosowania podświetlenia LED to: możliwość konstruowania lżejszych i cieńszych telewizorów, lepszy obraz oraz mniejsze zużycie energii.

Technologia "Local Dimming"

Istotną wadą technologii LCD jest problem z wyświetlaniem czarnego obrazu. Polega on na tym, że w ekranach ciekłokrystalicznych przy wyświetlaniu czerni ciekłe kryształy jedynie blokują, z lepszym bądź gorszym skutkiem, przechodzące przez nie światło, co sprawia, że uzyskiwana na ekranie monitora LCD czerń nie jest zbyt głęboka i bliżej jej raczej do koloru ciemnoszarego niźli prawdziwej czerni (jest to tzw. efekt święcącej czerni), a uzyskiwany kontrast jest przez to dość niski.

Problem ten obecnie został zmniejszony dzięki zastosowaniu w telewizorach z podświetleniem Full LED technologii "Local Dimming". Dzięki niej urządzenie potrafi wyłączyć wybrane sekcje diod LED w miejscu, gdzie ma być wyświetlany ciemny obraz. Pozwala to na uzyskanie wyższego kontrastu oraz znaczną poprawę głębi czerni. Tym samym najwydajniejsze modele takich odbiorników zbliżają się pod tym względem do poziomu wcześniej zarezerwowanego dla plazm (oraz dopiero raczkujących na rynku OLED-ów).

Wyświetlacze OLED

Najważniejszą cechą paneli OLED jest to, że są one same z siebie źródłem światła. Z tej ich podstawowej właściwości wynika kolejna ich istotna cecha - niewielka grubość, związana z brakiem tylnego podświetlenia. Inną właściwością, tym razem związaną z użytymi do jej produkcji materiałami, a mianowicie elektroluminescencyjnymi organicznymi polimerami jest niewielki pobór prądu.

Zastosowane w OLED-ach polimerowe materiały, brak tylnego podświetlenia i polaryzatorów sprawiają, że matryce te odwzorowują bardzo wiernie kolory. Co ważne niskie czasy odświeżania, oraz to, że nie ma tam potrzeby stosowania polaryzatorów sprawiają, iż nie występuje w panelach OLED efekt smużenia, a kąt widzenia to niemal 180°.

Częstotliwość odświeżania 120 Hz

Szukając sposobu na wspomniany we wcześniejszej części artykułu efekt smużenia producenci doszli do wniosku, że prowadzenie prac nad strukturą ciekłych kryształów, z których są zbudowane panele LCD nie rozwiąże opisanego problemu. Wpadli więc na inny pomysł, tzn. postawili na zwiększenie typowej częstotliwości odświeżania z 60 Hz do poziomu 120 Hz (w Europejskim standardzie PAL mamy do czynienia z 50 Hz i 100 Hz). Uzyskali taki efekt dzięki stworzeniu 60 dodatkowych klatek pomiędzy 60 klatkami już istniejącymi, co pozwoliło na podwojenie ilości klatek wyświetlanych na sekundę w czasie rzeczywistym.

Trzeba przyznać, że rozwiązanie to faktycznie się sprawdza, co szczególnie powinno zainteresować fanów dynamicznych sportów oraz filmów akcji.

Częstotliwość odświeżania 240 Hz

Firmy podchodzą na dwa różne sposoby do technologii 240 Hz. Samsung i Sony stosują prawdziwą technologię 240 Hz, w której każdej oryginalnej klatce towarzyszą trzy pośrednie. Z kolei firma LG wykorzystuje inne rozwiązanie - pomiędzy 60 oryginalnymi klatkami umieszczane są pośrednie (tak jak w przypadku 120-hercowych modeli), natomiast dodatkowo przy wyświetlaniu każdej z nich dwukrotnie błyska podświetlenie.

O ile poprawa obrazu w przypadku przejścia z 60 Hz do 120 Hz była widoczna, o tyle w przypadku kolejnego skoku - do 240 Hz - nie zauważymy prawie żadnej różnicy. Biorąc to pod uwagę, nie warto inwestować dużo większych pieniędzy w 240-hercowy telewizor. Lepiej przeznaczyć je np. na lepsze wyposażenie (np. większą ilość wejść HDMI, czy możliwość podłączenia do Internetu).

Jak kupować telewizor HD?

Archiwum

Moje najwiÄksze skarby i opowieĹci prosto z mojego

Moje najwiÄksze skarby i opowieĹci prosto z mojego